Patron Podkarpackiej Szkoły Wyższej w Jaśle

Władysław Findysz urodził się 13 grudnia 1907 r. w Krościenku Niżnym k. Krosna. Po ukończeniu szkoły podstawowej prowadzonej przez siostry felicjanki kontynuował naukę w gimnazjum im. M. Kopernika w Krośnie. Po maturze w 1927 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął 19 czerwca 1932 r. Pracował jako wikariusz w Borysławiu, Drohobyczu, Strzyżowie i Jaśle. W 1941 r. został administratorem, a w sierpniu 1942 r. proboszczem parafii pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Nowym Żmigrodzie k. Jasła. W czasie II wojny światowej ofiarnie i gorliwie pełnił posługę duszpasterską. Zajmował się organizowaniem pomocy materialnej dla biednych oraz wspierał osoby na robotach przymusowych w Niemczech. W 1944 r. został przymusowo wysiedlony ze Żmigrodu. Po powrocie w styczniu 1945 r. rozpoczął organizowanie pomocy materialnej dla poszkodowanych i odbudowy miasteczka. Jego działalność uchroniła wiele rodzin łemkowskich przed wysiedleniem w czasie akcji „Wisła”. Od 1946 r. był inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa i prześladowany przez władze komunistyczne. W 1952 r. został zawieszony w obowiązkach katechety w Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Żmigrodzie. W latach Soboru Watykańskiego II ks. Findysz aktywnie włączył się w dzieło „Soborowego czynu dobroci”. We wrześniu 1963 r. przeszedł operację usunięcia tarczycy i czekał na kolejną operację nowotworu przełyku. W czasie rekonwalescencji ks. Findysz kontynuował dzieło duchowej odnowy w parafii. Do swoich parafian kierował listy – apele, w których zachęcał do odnowienia życia religijnego. Proboszcz przypominał o potrzebie pojednania się z Bogiem i uregulowania swojej sytuacji z Kościołem. Niektórzy adresaci poczuli się dotknięci apelem proboszcza i złożyli skargę do władz komunistycznych, użalając się, iż część parafian zmusza on do praktyk religijnych, innym zaś ich odmawia. 25 listopada 1963 r. ks Findysz po przesłuchaniu w rzeszowskiej prokuraturze został aresztowany. W czasie procesu, który odbył się w dniach 16-17 grudnia 1963 r. w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie zarzucono mu zmuszanie obywateli do praktyk i obrzędów religijnych, czym rzekomo złamał art. 3. Dekretu o ochronie wolności sumienia i wyznania. 17 grudnia 1963 r. został skazany na karę dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Karę odbywał w Rzeszowie, a potem w Więzieniu Centralnym w Krakowie. Mimo działań na rzecz jego uwolnienia i pogarszającego się stanu zdrowia, został zwolniony skrajnie wyczerpany dopiero 29 lutego 1964 r. Zmarł 21 sierpnia 1964 r. Jego pogrzeb stał się wielką publiczną manifestacją wiary i sprzeciwu wobec działań władz komunistycznych. Po śmierci został uznany przez wiernych i kościół katolicki za męczennika za wiarę w czasie władzy komunistycznej. Na prośbę mieszkańców, kapłanów i instytucji regionu, ordynariusz diecezji rzeszowskiej, bp Kazimierz Górny, 27 czerwca 2000 r. rozpoczął proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym. 20 grudnia 2004 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, na polecenie Ojca Świętego Jana Pawła II, który zatwierdził jej ustalenia, wydała dekret o męczeństwie Sługi Bożego. Stwierdzono, że ks. Findysz poniósł śmierć z powodu cierpień zadanych mu w więzieniu in odium fidei, tzn. z motywu nienawiści do wiary, a także potwierdzono fakt jego męczeństwa. Beatyfikacja Sługi Bożego ks. Władysława Findysza została dokonana 19 czerwca 2005 r. w Warszawie. Błogosławiony Ks. Władysław Findysz swoją kapłańską działalność realizował na terenie wielu ośrodków obecnego województwa Podkarpackiego. Był niezwykle gorliwym kapłanem, zatroskanym o los wszystkich potrzebujących. To człowiek, który swoim życiem i męczeńską śmiercią dowiódł niezwykłego oddania w obronie wiary i ładu moralnego. Sądzimy, że osoba Błogosławionego Ks. Władysława Findysza będzie naszą społeczność akademicką obligować do dalszej rzetelnej i uczciwej pracy, że będzie on Patronem i Orędownikiem wszystkich naszych działań podejmowanych dla dobra studiującej młodzieży, że kult tego bezkompromisowego kapłana będzie się bardziej umacniał i wzbogacał dziedzictwo kulturowe regionu.